Verkooppraatje

Het is 5.36 uur op dinsdagmorgen. Ik staar naar mijn mobieltje zoals al zo vaak in de afgelopen 2 jaar. Ik denk na over hoe ik mijn werk kan verkopen. Kijkend op Instagram, Facebook, LinkedIn en TikTok om te zien hoe andere creatievelingen dat doen. 

Ik heb al minstens 1000 enthousiaste, verkopende artiesten en marketinggoeroes voorbij zien komen. En nog kan ik mijzelf niet zien als iemand die met een oogverblindende glimlach en handig verkooppraatje iemand kan overhalen om iets van mij te kopen.

Ik kan je wel vertellen waarom ik mijn tekeningen en schilderijen maak. Ik hou van het proces. Een leeg wit blad of canvas, de eerste schets, het kijken naar het voorbeeld en zien uit welke vlakken iets of iemand is opgebouwd. En daarna.. de spanning van het beginnen, de nervositeit dat het waarschijnlijk nooit goed komt. Dat ik straks na uren en uren van geconcentreerd tekenen een enorme fout zal hebben gemaakt en het in de prullenbak beland. 

"Hoe verkoop je zoiets?

En wat voor prijs hang je daar aan?"

Inmiddels weet ik ook dat die mislukkingen niet meer vaak voorkomen. Dat ik, terwijl ik bezig ben, oplossingen vindt. En dat het teken of schilder proces, hoe lang het ook duurt, het belangrijkste is. 

Als ik die laatste schaduw bij de ogen nog iets aanzet, mijn werk vanaf een afstandje bekijk, en denk ‘Finito! Hier ben ik trots op!'

Het mooiste wat ik kan maken is leven in een portret. Dat sprankelende ‘iets’ wat iedereen uniek maakt. En daarna de blije gezichten van de familie waar het voor bedoeld is. En ook de tranen die opkomen bij bijvoorbeeld een verloren geliefde of familielid. Het hoort erbij. Ik ben dankbaar dat ik dat mag doen. Dankbaar dat mensen erop vertrouwen dat ik de ziel vang in mijn tekeningen.

"Urenlange concentratie op de vierkante centimeter.

Zere schouders, rug en handen."

Vorig jaar september ben ik van 4 naar 2 dagen gegaan in loondienst zodat ik meer tijd aan mijn kunst kan besteden. Zoals bij bijna alle artiesten is de loon-uren verhouding meer dan zoek. Aan mijn portretten hou ik het uurloon van een pas beginnende MacDonalds medewerker over. Ja, ik kan daar zelf nog wel om lachen. Een klein lachje dan.

Men denkt nog vaak dat het een hobby is. Ik héb wel een hobby, daar verdien ik ook niets aan, dat is mijn vrije kunst. Maar het maken van een portret is hard werken; Urenlange concentratie op de vierkante centimeter. Zere schouders, rug en handen. Daarbij ben ik zzp'er, de belastingdienst en de bank willen ook een graantje meepikken. Dus heb ik nu toch de keuze gemaakt om prijzen op mijn website te zetten. Omgerekend nog niet hoog genoeg om het loon wat ik vorig jaar heb opgegeven te evenaren maar wel genoeg om mezelf nog in de spiegel te durven aankijken.